Metoda PNF (Proprioceptive Neuromuscular Facilitation – proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu), nazywana także torowaniem nerwowo-mięśniowym jest kompleksowym systemem terapeutycznym skupiającym się na pracy nad określoną, zaburzoną funkcją ruchową. Dzięki złożonemu oddziaływaniu na układ nerwowy terapeuta stara się przywrócić zdolności ruchowe pacjenta, a także nauczyć go radzenia sobie z występującymi ograniczeniami.
Metoda PNF – zastosowanie
Terapia Metodą PNF stosowana jest najczęściej w przypadkach chorób neurologicznych, takich jak:
- udary niedokrwienne oraz krwotoczne,
- stwardnienie rozsiane,
- choroba Parkinsona,
- chorób powodujących zaburzenia równowagi oraz upośledzenia stereotypu chodu.
Obecnie metodę PNF wykorzystuje się także w ortopedii, w przypadkach:
- pooperacyjnych zaburzeń funkcji mięśni,
- dystrofii, zaburzeń metabolicznych, zmian zapalnych,
- złamań kości,
- urazów tkanek miękkich: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych,
- bólach kręgosłupa, zaburzeniach postawy,
- neuralgiach nerwu trójdzielnego oraz twarzowego,
- leczeniu hipermobilności stawów,
- przy zaburzeniach funkcji wegetatywnych (oddychania, połykania, artykulacji).
Metoda PNF jest także coraz częściej wykorzystywana w pracy z dziećmi z zespołem Downa, a także z dziećmi cierpiącymi na:
- porażenie mózgowe,
- uszkodzenia centralnego układu nerwowego,
- przepuklinę oponowo-rdzeniową,
- rdzeniowy zanik mięśni.
Terapia zgodna z odkryciami naukowymi
Podwalinami Metody PNF były prace laureata Nagrody Nobla, odkrywcy funkcji neuronów, Sir Charles’a Scotta Sherringtona. Podążając tropem jego badań, w latach 50. ubiegłego stulecia neurofizjolog dr Herman Kabat wraz ze swoimi asystentkami, fizjoterapeutkami, Margaret Knott i Dorothy Voss, rozpoczął eksperymentowanie z nową metodą terapeutyczną.
Przy budowie modelu teoretycznego systemu fizjoterapii PNF posłużono się wzorcami fizjologii rozwoju ruchowego człowieka. Uznano bowiem, że pewne elementy rozwoju ruchowego dzieci (uczenie się poruszania związane z umiejętnością utrzymywania ciała w określonych pozycjach) mogą być z powodzeniem użyte w przywracaniu utraconych funkcji ruchowych. Także z tego powodu w terapii używa się złożonych metod stymulacji obejmujących zmysły: dotyku, wzroku, słuchu i równowagi.
Przywracanie samodzielności
Terapia z użyciem Metody PNF rozpoczyna się od wstępnej diagnozy, dzięki której rehabilitant może określić możliwości pacjenta. Następnie ustalany jest wspólny cel, który ma być odpowiedzią na zapotrzebowanie chorego. Uwzględniane są więc nie tylko same zaburzenia w obrębie układu ruchu, ale także powodowane nimi utrudnienia w codziennym funkcjonowaniu.
Jest to niezmierne ważne dla pacjentów, którzy są uzależnieni od pomocy osób trzecich. Terapia ma zatem budować jak największy obszar autonomii. Takie podejście w znacznym stopniu oddziałuje także na psychikę chorego, dodając mu wiary w siebie, aktywizując i motywując do działania.
Realizacja celów (np. umożliwienie siadania lub przenoszenia się z łóżka na wózek inwalidzki itp.) opiera się na możliwościach sprawniejszych obszarów motorycznych, które przez działanie pobudzają obszary osłabione na skutek choroby lub urazu.
Odpowiedź na realne potrzeby pacjentów
Zapewniamy, że współpracujący z naszą placówką specjaliści są dyplomowanymi fizjoterapeutami i posiadają certyfikaty ukończenia kursu terapii Metodą PNF. Są to osoby mające nie tylko wiedzę i umiejętności, ale świadomość realnych potrzeb pacjentów, co przekłada się na skuteczność procesu rehabilitacji.